Ludwik Lambertaf Honoré de Balzac

Kolegium oratoriańskie. Burboni. Młody, wrażliwy młodzieniec, który czuje się wykluczony. Fascynacja, mistycyzm, filozofia, szaleństwo.

Jedyna postać, która wydaje się rozumieć Ludwika Lamberta to Poeta. Toczą się między nimi rozmyślania, dysputy, rozważania.
Mężczyzna, pogrążony w poszukiwaniu dowodów na obecność w życiu człowieka nadprzyrodzonych mocy, nie zauważa jak sam bardzo się odrealnia.
Od siebie, od Niej, od życia...

Honoré de Balzac francuski pisarz określany mianem „mistrza realizmu", który żył w latach 1799-1850. Dzieciństwo spędził na prowincji, studiował prawo w Paryżu, ale swoje życie poświęcił pisaniu. Był tytanem pracy, pisał po kilkanaście godzin dziennie. Czynnie uczestniczył w życiu literackim. Jego największe dzieło to cykl „Komedia ludzka", w którym przedstawił czasy od rewolucji francuskiej do rządów Ludwika Filipa. W prozie łączył elementy realizmu z romantyzmem. Portretował kobiety po trzydziestce, mężatki – stąd popularne sformułowanie „kobiety w wieku balzakowskim". W Polsce pisarstwo Balzaca upowszechnił Tadeusz Boy-Żeleński, który przetłumaczył i wydał znaczną część „Komedii ludzkiej". Debiutował w 1829 roku utworem „Szuanie". Jedne z jego słynnych powieści to m.in. „Ojciec Goriot", „Stracone złudzenia" czy „Eugenia Grandet". Autor zasila grono najwybitniejszych twórców pierwszej połowy XIX wieku.